Boek: Spijt!

Schrijver: Carry Slee

 

Carry Slee werd in 1949 in Amsterdam geboren. Na de middelbare school ging ze naar de Academie voor Expressie door Woord en Gebaar in Utrecht en werkte ze een aantal jaren als lerares Drama in het voortgezet onderwijs. In 1988 debuteerde ze in het kindertijdschrift Bobo met verhalen over Keetje Karnemelk. Haar eerst boek, Rik en Roosje, een voorleesboek voor jonge kinderen, verscheen in 1989. Daarna volgden algauw meer jeugdboeken. In 1999 schreef Carry het Kinderboekenweekgeschenk Bikkels.

 

Het boek Spijt! leek me een heel saai boek, ik dacht dat iemand iets slecht had gedaan en dat hij/zij daar spijt van had. Maar het is een heftig verhaal, wat ik niet verwacht had. Er is ook een film over geschreven.

 

 

 gevoelig: Omdat er gepest wordt

 leuk: omdat er veel avontuurlijke dingen gebeuren

 spannend: omdat er veel spanning in het boek zit

droevig: omdat de gepeste jongen zelfmoord pleegd

 

 

 

Samenvatting:

Jochem wordt heel erg gepest op school, dat komt omdat hij zo dik is en omdat hij nooit voor zichzelf durft op te komen. Wat ze ook met Jochem doen, hij durft er nooit wat van te zeggen. Jochem wordt vooral door Sanne, Remco en Justin gepest. De rest van de klas vindt eigenlijk dat ze te ver gaan met hun gepest, maar ze durven er niets van te zeggen. David is ook een van de kinderen die het te ver vindt gaan maar er eigenlijk niets van durft te zeggen. Op een dag fietst David naar school. Hij is nog net op tijd voor de gymles. Als hij binnenkomt ziet hij dat Jochem er nog niet is. Hij hoopt eigenlijk dat hij ook niet meer komt want vandaag wordt de klassenfoto gemaakt en Justin, Sanne en Remco waren niet van plan om met Jochem op de foto te gaan. Op het laatste moment komt Jochem binnen. Meteen lopen Justin, Remco en Sanne naar de kleedkamer, ze hangen z’n kleren in de boom en vertellen er gelijk bij dat hij ze na de klassenfoto terug kan krijgen. Zo is Jochem dus niet op de klassenfoto gekomen. 
Tino hun mentor en gymleraar doet er niks tegen en pest zelfs gewoon mee. Hij heeft namelijk een hekel aan Jochem omdat hij zo dik is en omdat hij zich niet voldoende inzet voor gym. Als David een paar dagen later bij Frans in de les zit, merkt hij dat hij z’n boek is vergeten. Sanne ziet het en pakt voor hem Jochems boek. David wil het terug geven maar durft het niet omdat hij bang is om uit gelachen te worden. Als zijn moeder 's avonds z’n woordjes overhoort ziet ze dat het het boek van Jochem is. David vertelt haar hoe hij er aan is gekomen, en moet het terug brengen van z’n moeder. Als hij bij Jochem aankomt zet z’n moeder vrolijk allerlei lekkers neer. David snapt het niet. Hij komt er achter dat Jochem z’n ouders niks over het gepest vertelt, omdat z’n moeder al eens hartaanval heeft gehad omdat Jochem zo werd gepest. Jochem vertelt David dat hij een goede vriendin heeft: Nienke. David heeft medelijden en zegt dat Jochem bij hem moet komen als hij hulp nodig heeft. Eindelijk is het zover het is de avond van het klassefeest. David weet nu zeker dat hij Vera verkering gaat vragen. Als het feest is begonnen zoekt hij Vera op. Als hij in de gang komt ziet hij Vera zoenen met Youssef. David kan het niet geloven. Ondertussen dwingen Sanne, Remco en Justin Jochem bier te drinken. Hij staat te kotsen bij een boom en valt later in z’n eigen kots. Hij roept David om hulp, maar David is met z’n hoofd bij Vera en zegt dat ie op moet donderen. 
De volgende dag komt de rector binnen met de mededeling dat Jochem die avond niet thuis was gekomen. Iedereen is stil en weet dat het hun schuld is. Ze zijn te ver gegaan. De politie is al aan het zoeken maar zonder resultaat. David kan het niet langer aanzien en belt Nienke op. Samen gaan ze Jochem zoeken. Ze gaan langs alle plekjes waarvan Nienke weet dat Jochem er komt als hij verdrietig is. Dan is er nog maar een plek over, het meertje. Ze gaan er naar toe en krijgen de schrik van hun leven. In het water drijft de tas van Jochem. David en Nienke beginnen te huilen, ook al is het nog niet zeker ze weten genoeg; Jochem is dood.
De duikploegen duiken het lichaam van Jochem op. Iedereen kan het niet geloven en treurt, de een omdat hij te ver ging met pesten de ander omdat hij er niets aan deed. David voelt zich het meest schuldig, omdat hij zijn woord heeft verbroken. De klas komt niet op de crematie, dit willen de ouders van Jochem niet. Ze nemen met zijn allen afscheid van Jochem op de plek waar hij zelfmoord pleegde. De redactie van de schoolkrant vindt dat ze iets moeten doen om dit een volgende keer te voorkomen. Ze zetten een pestlijn op. Zo helpen ze veel kinderen. Na een tijdje vraagt Vera David verkering. Eindelijk kan hij zeggen: 'Babe, I love you'.